Kendinizi kategorize etmeyin... herseyden ve herkesten önce kendinizi
kategorize etmeyin!... böylece kimseyi kategorize etmeyi aklınızın ucundan bile
geçiremezsiniz!
Ettiniz mi yoksa, yapamadınız, duramadınız değil mi, şekillenmiş aklınıza hayır diyemediniz!... genetiğinize ve sosyal dünyanıza kuru bir ağaca bağlanmış gibi kaldınız, göremedikleriniz, duyamadıklarınız, hissedemedikleriniz ve anlayamadıklarınızla şekillenmiş geleneklerinize ve göreneklerinize, katılaşmış görgünüze ve duygunuza söz geçiremediniz... görünüşünüze ve görünülene teslim oldunuz...
Maalesef bu akıl hastalığının yoka yakın hayatımızda tedavisi de yoka yakın... bir daha gelirseniz, gelebilirseniz eğer bu dünyaya bunu çocukken farkedin!...
Yüreğinizdeki küçük bir sığınakta temiz bir nefes almaya gider gibi "Küçük Prens"i okusanız da döne dolaşa... yüreğinize dokunan kelimelerin hala aklınızda tüten kokusuyla kapattığınızda yine kitabın kapağını, iç dünyanızda oluşan sıcaklık ile narin yüz kaslarınızın meydana getirdiği ve göz bebeklerinize yansıyan aşık olunası gülümsemeniz de soğumaya başlayacaktır hızla... ve yine kendi kendinize soramayacaksınızdır neden? diye hayatın alışkanlığında...
"Benler"i de "Senler"i de öyle sevmeyin, biraz da böyle sevin...
... ve bugün “Küçük Prens”i de okuyun “Ortaçgil”i de dinleyin... durgun iç denizinize sektirebileceğiniz bir taş atın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder